Skip to main content

Le Mans Classic 8 t/m 10 juli 2016

In dit “even” jaar was Le Mans Classic weer aan de beurt. Nadat ondergetekende in 2002 al eens dit tweejaarlijkse evenement met de club hadden bezocht als gezamenlijke activiteit met de Porsche Classic Club Belgium, wilden we deze keer met zijn 3-en proeven en ruiken aan de nostalgie die rondwaart op Circuit de la Sarthe.

Ingeschreven voor deze rit waren we blij verrast dat er in totaal 16 Porsches (van klassiek tot youngtimer) meereden. Als ik het me goed herinner waren er in 2002 slechts 5 uit Nederland.

Onze club had met Ronald Bosma en Barwaut Verhoeven een goede organisatie neergezet. Vrijdagochtend was het om 9.00 uur verzamelen nabij de Belgische grens (Hazeldonk Breda) om vervolgens via de snelwegen van België in Frankrijk een mooie maar lange tocht te rijden naar Alencon waar ons eerste hotel onder de start- en landingsbaan van een lokaal vliegveldje geboekt was.

De meesten hebben de rit niet volgens het boekje gereden want door Belgische files  ontstond er enige tijdsnood en door de warmte sloeg de vermoeidheid toe, behalve als je een 993 met airco mocht rijden. De Garmin’s en TomTom’s hebben menig clublid naar het hotel geleid voor het welverdiende koude vocht. Overigens kwam niet iedereen zonder problemen bij het hotel aan. Barwaut meende dat hij een vastloper had, maar kon later toch zijn weg vervolgen. Marco had een accu die niet meer bijlaadde, maar niet getreurd: hij had een soldeerbout bij waarmee het probleem kon worden opgelost. Wat een creativiteit en vooruitziende blik! Ik bedoel: wie neemt er nou een soldeerbout mee in de EHBP-kit? In dit kader ook nog het vermelden waard: de dag erop bij aankomst op het circuit brak de koppelingskabel van Wim Schop. Albert Vos had er eentje bij zich, en via Porsche Classic regelde men dat de kabel door het Porsche Experience Center gemonteerd kon worden. Wat een service!

Door de problemen onderweg liet het diner lang op zich wachten waardoor links en rechts de inwendige mens begon te protesteren. Gevolg was dat na het prima diner, de meesten rechtstreeks het bedje indoken want de volgende dag moest er al om 7.00 uur worden ontbeten. We wilden immers al om 8.00 uur vertrekken naar het circuit om lange wachtrijen te voorkomen.  Degenen die een rondje circuit hadden geboekt moesten zelfs circa 6.30 uur vertrekken om zeker op tijd te zijn! Op je vrije zaterdag om 7.00 uur aan het ontbijt viel nog niet mee, maar omdat er dus rond 6.30 uur al Porsches vertrokken was toch iedereen op tijd wakker, graag of niet.

Net na 8 uur vertrok de rit naar Le Mans met een poging allemaal bij elkaar te blijven. Dat lukt op de snelweg redelijk goed. Eenmaal de snelweg af, werd dat lastiger. Wij hadden het geluk niet te lang te hoeven afrekenen bij de tolpoortjes en achter onze leider Ronald richting circuit te rijden. Club Orange moesten we volgen. Ronald had echter zijn eigen, onnavolgbare route die wonderwel op een punt bij het circuit uitkwam waar amper wachttijden waren. Op het binnenterrein was het Franse Chaos zodat het even zoeken was alvorens Club Orange te hebben gevonden. Ondanks onze grote oranje stickers op de voorruit, werden we door de officials alle kanten ingestuurd, behalve de goede. Via de achteringang van Club Orange dachten we het uiteindelijk goed te doen. Maar nee, we moesten in een lange stoet weer Club Orange af om 100 meter verderop door het poortje Club Orange weer op te rijden. Daar verwachtten we dan ook een mooie goodybag maar nee, alleen een groene sticker op de voorruit, naast de oranje. Heeft zeker een kwartier gekost, maar dan heb je ook wat!

Vanaf het parkeren van de auto’s, allemaal op type gesorteerd, begon het feest van LMC 2016. Het was een hete en drukke zaterdag en alles wat met oldtimers en racen te maken heeft was wel te vinden in The Village. Op het circuit vonden al wat demonstraties van verschillende merken plaats en om 16.00 uur was de officiële start van de eerste groep auto’s. Voorafgaand aan die start werd er door kinderen “afgetrapt” met mini-auto’s. Maar wel op de traditionele manier: auto achteruit parkeren, coureur aan de overkant van de baan en bij het startschot rennen naar de eigen (!) auto, starten en rijden.

Even later deden de “grote jongens” dat ook. Ook aan de coureurs te zien ging het inderdaad om oldtimers: er waren niet veel “strakke” raceoveralls te zien, hoewel - rond de buik zat de overall wel altijd strak.

Nu dachten sommige clubleden dat er 24 uur aan een stuk werd gereden met die oldtimers, maar dat is dus niet zo! Er rijden 8 verschillende groepen, steeds om beurten een uurtje of zo. En dat 24 uur lang, steeds elkaar afwisselend. Je hebt dus op een gegeven moment geen enkel idee meer wie waar wanneer en waarom rijdt, maar dat doet er eigenlijk ook niet toe. Het is gewoon de beleving van races met auto’s vanaf 1923 tot en met 1993 die het een mooi evenement maakt. Niet in de laatste plaats omdat je op zo’n lange dag soms clubgenoten tegenkomt en dan wat meer tijd hebt om over de gezamenlijke passie uit te weiden.

Zaterdagavond begon de warmte er danig in te hakken. Op de hoofdtribune was het niet meer uit te houden vanwege de laagstaande, maar nog hete, zon. Dan was er altijd nog gelegenheid om wat andere activiteiten te bezoeken zoals het Porsche Experience Centre waar wel een goodybag en wat leuke dingen konden worden gescoord. Vreemd daarbij was dat je een speciaal armbandje moest hebben (zat in de goodybag) om het buitenterras op te mogen waar een Boxter te zien was en koffie en champagne kon worden gehaald maar die moest wel gewoon worden afgerekend. En vanaf dat buitenterras was verder helemaal niets te zien, geen circuit, geen raceauto’s. Maar goed, de Fransen zullen er hun bedoeling mee hebben gehad. Uiteindelijk was er, als je de Porsche autopapieren en een mailadres wilde overleggen best wat leuks te verzamelen. (foto Ronald).

Zaterdagavond liep het parkeerterrein Club Orange nogal leeg. Tegen dat het donker werd, een uur of elf, werden de popup tentjes of heuse bungalowtenten opgezet in de buurt van de geliefde klassiekers (en youngtimers) om toch een paar uur slaap te pakken. Dat viel nog niet mee, Club Orange ligt naast de “opstellaan” voor de raceauto’s die in hun eigen klasse telkens opnieuw het circuit opgaan. Elk uur stonden er dus tot 60 auto’s naast je tentje te brullen om het circuit op te mogen……

De meeste tentjes werden overigens achter de auto’s neergezet, soms achter een ernaast geparkeerde auto. Dat hebben Albert en Alyn Vos geweten: al slapende in het tentje vertrok de naastgelegen auto en blies daarmee het tentje zo ongeveer omver (gelukkig zat er wat gewicht in).

Om 6.00 uur ben ik, na de 36e keer te zijn wakker geworden, opgestaan om in het mooie ochtendgloren nog even te genieten van de race. Deze zondag was het minder warm, gelukkig maar. Diverse deelnemers van onze club vertrokken reeds vroeg in de ochtend naar huis. Het was nog een lange rit voor degenen die maandag weer aan het werk moesten.

Wij hadden, samen met de inzittenden van nog 5 andere Porsches, het geluk om pas op maandag terug te hoeven rijden. Vroeg in de middag vertrokken de meesten voor een ritje naar het mooie Rouen voor een hotel met parkeergarage. Daar bleek ook de Britse Porsche Club te zijn neergestreken – zowat de hele parkeergarage stond vol met Porsches!

Onder kathedraal van Rouen genoten we van een heerlijke maaltijd met op de televisie bij de buren dé voetbalwedstrijd van het jaar: Frankrijk-Portugal. Het laatste gedeelte van de wedstrijd hebben we geprobeerd in ons hotel nog te bekijken, maar totaal gesloopt door de warmte, het harde werken in de auto, weinig slapen etc. heb ik het niet volgehouden. De volgende ochtend tijdens het ontbijt ben ik bijgepraat door de echte voetbalfanaten die ook onder onze clubleden te vinden zijn.

Het gezelschap dunde steeds verder uit tot een groepje diehards dat nog een mooie route van 3,5 uur stuurde naar Arras voor een afsluitende lunch in het centrum van dit erg pittoreske stadje. Problemen met Garmin onderweg leidde tot wat vertraging en zoekwerk, maar uiteindelijk is het zoals wel vaker: alles komt goed. Arras is de moeite waard om nog eens wat uitgebreider te bezoeken!

Begin van de middag vervolgde eenieder op eigen houtje de route van Arras naar huis. Voor ons nog precies 3 uur rijden volgens Garmin. Het werden er door hopeloze files voor Antwerpen precies 4. Net als de heenweg, ook op de terugweg toch weer langer in België verbleven dan ons lief was.

Met een ploffende motor (er was alleen een afstelling “verlopen”) kwamen we moe en voldaan thuis van een enerverend LMC 2016. Met grote dank aan Ronald en Barwaut.

Jos Timmermans